Mahallede insanlar nasıl bir gününü geçiriyor. İstanbul’da 1 gün nasıl geçiyor. Çocuklar nasıl eğleniyor ve asıl olay annelerimiz neler yapıyor?
Bugün benimde bir park günüm. 3 yaşında bir kardeşim var ve onunla oynarken çevredeki insanlar dikkatimi çekti. Çocuklar,amcalar, kuşlar, kuşları besleyenler,bayrak asanlar, el ele ailece yürüyüş yapanlar, bisiklet taşıyan anne ve çocuğu, sohbet eden kadınlar, çocuklarına yapma diye bağıran anneler...
O kadar ilgimi çekti ki bu durum sizlerle de paylaşmak
istedim mahallemi.Sarıyer’i yani kısaca İstanbul’u.
Çok kalabalık olmasına rağmen çocuklarla güzelleşen bir
şehir oldu İstanbul. O parklarda koşturan çocuklar ve dikkat et kızım ya da
oğlum diye bağıran, çocuğu düşecek diye içi içini yiyen anneler,babalar ve
benim gibi ablalar. Mahalle parklarını oldum olası çok sevmişimdir ve çocukların
beynini boşalttığı tek yer o parklar.
Enerjilerinin atıldığı ailelerin rahat ettiği yerler aslında.
Enerjilerinin atıldığı ailelerin rahat ettiği yerler aslında.
Park ortamını seviyorum ama aileler çocuklardan çok kavga ediyor. Bende bunu anlamıyorum. Çocuk için anneler birbirine giriyor. Yok kızıma neden vurdun?, yok neden azarlıyorsun benim çocuğumu? gibi gibi ...
En güzel sahne de ankisörlü telefonlarla oynayan çocuklardı. Orada kendimi gördüm.
Asıl olayımız çocuklar ve ruhsal gelişimleri. Ben bir
psikolog değilim. Ama küçük yaşta bir kardeşim olduğu için onda
gözlemlediklerimi sizlerle de paylaşmak istedim.
Çocuklar için sağlıklı olan ortamları size anlatmak istedim.
İsterseniz parklardan başlayalım. Zamanla çevreyi inceleyip sağlıklı olan ve
ruhsal gelişime katkı sağlayan ortamları da zamanla açıklayacağım.
Çocuklar için park neden faydalı ?
Gelişim sürecinde olan çocuklar arkadaş edinmeyi, anlaşabilmeyi, oyun oynamayı ve oyun kurmayı, eğlenceli aktiviteler yapmayı daha çabuk kavrıyorlar.
Kısacası çocuklar okul ortamından çıkıp birazda kafasını
dağıtmış oluyor.
Peki çocukları geçtik aileler?
Çocuklardan çok aileler içinde çevredeki insanlarla sohbet
etme birazda olsa hava alma fırsatı buluyorlar. Aynı zamanda çocuklar ile oynayabilme ve vakit geçirebilme
zamanları da oluyor. Aileler de kendilerine yeni arkadaşlıklar kuruyor. Bizim mahallede
bu arkadaşlık biraz zor ama diğer yerleri bilemem .
Yorulan çocuklar eve gelince direk yorulduğunun farkına varıp uyuyorlar. Ama şöyle de bir şey var. Çocuklar kendilerini daha iyi ifade edebiliyorlar ve sakinleşiyorlar, kibarlaşıyorlar. Beni en çok mutlu eden de kibarlaşması ve kardeşimin ‘’yapabilir miyiz ablacığım?’’ diyip rica cümleleri kurması çok şeker değil mi J